"เล่นซ่อนหา" หรือ "โป้งแปะ"
เป็นหนึ่งในการละเล่นพื้นบ้านที่มีมาช้านาน และยังได้รับความนิยมอยู่ทุกยุคทุกสมัย เพราะกติกาง่าย แถมสนุก และต้องมีการกำหนดอาณาเขต เพื่อไม่ให้กว้างจนเกินไป จนถึงวันนี้ก็ยังมีเด็ก ๆ จับกลุ่มกันเล่นซ่อนหาให้เห็นกันอยู่
โดยกติกา ก็คือ คนที่เป็น "ผู้หา" ต้องปิดตาและให้เพื่อนๆไปหลบหาที่ซ่อน โดยอาจจะนับเลขก็ได้ ส่วน"ผู้ซ่อน"ในสมัยก่อนจะต้องร้องว่า"ปิดตาไม่มิด สาระพิษเข้าตา พ่อแม่ทำนาได้ข้าวเม็ดเดียว"แล้วแยกย้ายกันไปซ่อน เมื่อ"ผู้หา"คาดคะเนว่าทุกคนซ่อนตัวหมดแล้ว จะร้องถามว่า"เอาหรือยัง"ซึ่งเมื่อ"ผู้ซ่อน"ตอบว่า"เอาล่ะ" "ผู้หา" ก็จะเปิดตาและหาเพื่อน ๆ ตามจุดต่าง ๆ เมื่อหาพบจะพูดว่า"โป้ง..(ตามด้วยชื่อผู้ที่พบ)" ซึ่งสามารถ"โป้ง"คนที่เห็นในระยะไกลได้ จากนั้น"ผู้หา"จะหาไปเรื่อย ๆ จนครบ ผู้ที่ถูกหาพบคนแรกจะต้องมาเปลี่ยนมาเป็น"ผู้หา"แทน แต่หากใครซ่อนเก่ง "ผู้หา" หาอย่างไรก็ไม่เจอสักที "ผู้ซ่อน" คนที่ยังไม่ถูกพบสามารถเข้ามาแตะตัว"ผู้หา"พร้อมกับร้องว่า"แปะ"เพื่อให้ "ผู้หา"เป็นต่ออีกรอบหนึ่งได้
ประโยชน์จากการเล่นซ่อนหา ก็คือ ฝึกให้เป็นคนช่างสังเกต สามารถจับทิศทางของเสียงได้ รวมทั้งรู้จักประเมินสถานที่ซ่อนตัว จึงฝึกความรอบคอบได้อีกทาง นอกจากนี้ยังทำให้ผู้เล่นสนุกสนาน อารมณ์แจ่มใจเบิกบานไปด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น